Recenzje książek
Światło, które utraciliśmy – Jill Santopolo. Różne rodzaje miłości
Powieść Jill Santopolo przeczytałam w jedną noc. Skończyłam nad ranem, płacząc jak bóbr i nie mogąc zasnąć przez następną godzinę. To książka, która zostawi Cię w rozsypce, po której trudno się otrząsnąć i ponownie sięgnąć po kolejną historię. Mocna, dojrzała, poruszająca do głębi. We współczesnych dziełach pełnych szablonowości, utartych schematów, papierowych bohaterów i sztucznych emocji – jest poza tym, wysoko nad pozycjami, które czytamy, aby zaraz o nich zapomnieć. W świecie wyrzekającym się miłości, pełnym indywidualizmu, gdzie najpierw myślimy o sobie, przegapiamy nasze życie – ta opowieść udowadnia jedno, prawdziwa miłość istnieje. Ale nie jest prosta.
Wydarzenia
z 11 września 2001 roku połączyły wiele osób — w świetle tragedii chcieli
poczuć trochę miłości i pocieszenia. To dzień, gdy Lucy i Gabe się poznali.
Przez lata myśląc o sobie, wiedli spokojne życie, aż los ponownie ich złączył.
Stali się parą, której każdy zazdrościł – kompletnie w siebie wpatrzeni,
zakochani do szaleństwa. Nagle Gabe przyjął pracę jako reporter na Bliskim
Wschodzie, gdzie wojna rozgorzała na dobre, a świat Lucy kompletnie się
zawalił. Przez następne lata Lucy starała się poskładać na nowo, ułożyć sobie
życie, jednak cały czas myślała o dawnej miłości. Jak skończyła się ich
historia? Czy na końcu udało im się od nowa odnaleźć?
Końcówka
całkowicie złamała mi serce. Autorka napisała autentyczną powieść o miłości,
ale również o rozpaczy i stracie. Nie ma happy endu, bo nie jest to zwykły
romans – to dojrzała, smutna powieść o decyzjach, wpływających na całe życie, o
trudnych wyborach, straconych szansach. „Światło, które straciliśmy” odkrywa
przed nami uczucia, które zakopujemy na dno własnych umysłów, bo są zbyt trudne
i dotkliwe. Nieraz żałujemy wielu rzeczy, znajomości, za którymi tęsknimy,
przegapionych miłości. Bez przesady mogę stwierdzić, że to najlepsza książka,
jaką przeczytałam w tym roku.
Santopolo
ukazuje to, czego nieraz brakuje mi w wielu powieściach – realną miłość, która
jest piękna, ale również przerażająca i bolesna. Autorka opisuje prawdziwe
życie, realnych bohaterów, popełniających błędy, mających wady i zalety.
„Światło, które utraciliśmy” jest do bólu autentyczne. W tej historii możesz
odnaleźć samego siebie i to jest właśnie najlepsze. Rodzina, przyjaciele,
miłość, praca – autorka podkreśla ważne wartości, przemyca swoje opinie na
temat związków, praw kobiet, równego podziału obowiązków domowych oraz tego, że
słuchanie swojego partnera jest niesamowicie ważne.
Narratorką
jest Lucy, jednak forma, w jakiej opowiada swoją historię, przypomina trochę
list – jego adresatem jest Gabe. Bohaterka zadaje mu pytania, przywołuje
wydarzenia z ich życia oraz z momentów, gdy jego przy niej nie było. Pozwala
nam go poznać, zastanowić się nad tym, co by je odpowiedział. Udowadnia, że zna
go na wylot – razem z jego najgorszymi wadami. To bardzo ciekawy zabieg i
przyznam, że świetnie czytało mi się książkę napisaną właśnie w ten sposób.
Rozdziały są krótkie, każdy ma w sobie to „coś” i zawiera pewien etap życia
bohaterki. W każdym zdaniu jest wiele melancholii i tęsknoty, co wywołuje
jeszcze większą gulę w gardle podczas czytania. Widać, że Lucy wszystko mocno
przeżywa, dlatego książka pełna jest emocji – od samego początku do
spektakularnego końca, gdy potrzebna jest góra chusteczek. Styl autorki jest
oryginalny i wyjątkowy, sprawia, że powieść staje się osobista, niemal intymna
– Lucy całkowicie się przed nami odkrywa, a właściwie przed swoim ukochanym.
Polecam
z całego serca, to obowiązkowa książka dla każdej kobiety, która szuka
wzruszającej i autentycznej historii. Przygotuje się na wiele łez i kaca
książkowej na kolejne kilka tygodni. Wiecie, o czym teraz marzę? Żeby ktoś
zdolny zdecydował się nakręcić ekranizację, bo to historia, którą zdecydowanie
chciałabym zobaczyć na wielkim ekranie.
Ocena: 5/5
Gaba Rutana
Recenzja powstała przy współpracy z portalem,
Post a Comment